Woensdag 31 juli

Lief thuisfront: 

Deze blog is geschreven door spin Sebastiaan uit de veranda.

Normaal gesproken woon ik prima. Riant, kan ik wel zeggen. Groot huis, rustig, droog en genoeg eetbare muggen om me heen. Wat wil een spin nog meer? Maar sinds vorige week is het met de rust behoorlijk gedaan. Zestien jongelui maken een boel herrie! Een paar dames hebben het zelfs op mijn leven voorzien. Ik kan amper één poot verroeren of een akelig gekrijs stijgt op.

En vroeg wakker dat die club is. Niet normaal! Je zou denken dat ze, als ze na middernacht pas binnen stommelen, een gat in de dag slapen. Maar niets is minder waar. Om zes uur stampt de eerste troep alweer naar buiten. Sporten met de wachtmannen. Hoe halen ze het in hun hoofd in hun vakantie. Mij niet gezien! Ik maak trouwens genoeg meters over de plafondplinten richting de veranda. 

Vanmorgen was het trouwens bijna gebeurd met mij. Als ik niet net onder die balk gekropen was, was ik zeker weten vermoord door Lennard van Lieneke. Ze kwamen samen een ballonslinger ophangen, vlakbij mijn onderkomen. Ik kon nog net op tijd mijn derde poot linksachter intrekken, anders hadden ze mij ontdekt. 

Het duurde niet lang of er klonk zingen: ‘Happy birthday to you’. Ik rekte mijn lijf uit om te kijken wie er jarig was. O, Mariëlle! Ja, die ken ik goed! Beste meid, hoor, maar ze moet niks van me hebben. Hoe vriendelijk ik haar ook wilde verwelkomen in haar klamboe. Nee, dat werd zeker niet gewaardeerd. Was ze eerst nog gewoon bang (gillen, om hulp roepen) voor mijn soort, nu is ze zover dat ze de wapens tegen mijn familie opneemt. Ik leef inmiddels in een complete angstcultuur.

Afijn, Mariëlle werd dus 27. Dat was de hele dag te merken: roze taart bij de koffie, pannenkoeken tussen de middag. Het doet wel een beetje pijn dat er voor mij niets afkon. Niks geen lekker muggenhapje extra. Over discriminatie gesproken! Een tweederangsburger voelde ik me…

Ik heb trouwens wel een mooi reisje gemaakt vandaag. Altijd thuiszitten is niks voor een gezonde spin. De rugzak van Marlies stond open en bloot op de keukentafel, dus spon ik een mooie draad en liet mij tussen de voorraad water en snoep zakken. Zo liftte ik mee naar de watertoren. Onderweg kwamen we langs het speeltuintje voor de weeskinderen. Daar zag ik zelfs vuurwerk! Die sterke gast Martijn met die grote spierballen is daar aan het werk met drie Malawianen. Deze harde werker heeft een soort vuurspuwer waarmee hij een compleet speelhuis last voor de kinderen, inclusief glijbaan.

Dan komen we aan bij de watertoren. Die knapt me daar een partijtje op! Het grauwe gevaarte ziet er nu azungu-achtig (witbleek) uit. Jonathan en Lennard wachten ongeduldig op blauwe verf en nieuwe rollers. Keep calm, boys! This is Africa! In een onbewaakt ogenblik rennen de weeskinderen de ladder op, grijpen de stok en beginnen te verven. Onverwachte hulp.

Oefff…. Dat was net op het nippertje. Marlies pakte de rugzak op, terwijl ik net over de rand gluurde. Het blijft oppassen geblazen! In galop loopt ze nu naar de Primary School. Ik voel emoties opwellen en ik word verdrietig. Vier klaslokalen worden van plafond tot vloer volledig opgeknapt en geverfd. Maar voor mijn soort is het een waar slagveld geworden. Veel spinnenlevens zijn te betreuren.

De reis in de rugzak ging verder richting de Hall waar de kindermiddag gehouden werd. Ja, daar heb ik echt van genoten. Bijzonder dat zoveel kinderen bij elkaar zijn en blij worden van een beetje aandacht, spelletjes en een kleurplaat. Ze houden van zingen en luisteren stil naar het Bijbelverhaal over De rijke dwaas dat Thomas vertelde. De jarige Mariëlle trakteerde hen op lolly’s. Wat een blijde gezichtjes! Ik kreeg gewoon een beetje kippenvel op mijn achterlijf. Om vier uur was ik weer veilig terug in het guesthouse en kroop ik ongezien uit de tas, naar mijn veilige plekje op de balk in de veranda. 

Het eten voor de groep staat al op tafel als de meesten binnen rennen. Ze hebben de prachtige zonsondergang bekeken. De rijst met prutje smaakt zo te zien heerlijk en de roze taarttoetjes doen me watertanden. Wat een heerlijkheden! Aan het eind van de maaltijd klinkt er gezang uit het buurhuis van de VTC-studenten. De Hollanders willen er niet voor onder doen en al snel klinken psalm 134, 27, 46 en 25 -al dan niet met bovenstem- door de stille Afrikaanse avond. 

Vanuit mijn knusse hoekje zie ik hoe de tafel als een speer wordt afgeruimd. Alles wordt klaargemaakt voor de verjaardagsavond van het feestvarken. Sommige heren knippen zelfs -ter verhoging van feestvreugde- een stropdas van een oude handdoek. Het is bar gezellig daar in de veranda. Ik ontspan gewoon een beetje. Ik zou er best bij willen horen, bij deze fijne groep. Langzaam steek ik mijn ene poot uit mijn holletje. Dan de volgende. De derde volgt. Even later zit ik stil te luisteren naar de gezellige stemmen onder mij. Ik droom zachtjes weg. 

Opeens… een flitsende schaduw. Mijn aartsvijand de gekko! Het schiet nog even door mij heen: foute boel… 

Hier eindigde de blog van spin Sebastiaan.

Naschrift: spin Sebastiaan is levenloos gevonden op de vloer van de veranda.